புத்தகம்
தமிழா? வடமொழியா?
என்னிடத்தில் ட்யூஷன்
படிக்கும் மாணவன் ஒருவன் தமிழில் புத்தகம் என்பதை இந்தியில் கிதாப் அல்லது புஸ்தக்
என்று சொல்கிறோமே, இந்தப் புத்தகம் என்ற சொல் தமிழா? இந்தி மொழியா? இல்லை வடமொழியா?
என்று கேட்டான். நான் பார்த்துச் சொல்கிறேன் என்று அவனிடம் சொன்னேன். இதற்கு முன்னரே
திரு இராகவன் (சென்னை மண்டல வானிலை மையத்தின் முன்னாள் தலைவர்) அவர்கள் தமிழிலிருந்து
வடமொழிக்குச் சென்ற சொற்கள் உள்ளனவா என்று ஒரு கேள்வி கேட்டிருந்தார். இணையத்தில் தேடியபோது
சில சுவாரஸ்யமான தகவல்கள் கிடைத்தது. கம்பராமயணம், பாலகாண்டம், ஆற்றுப்படலம், பாடல்
எண் 12 பொத்தகம் பற்றிச் சொல்கிறது.
பொத்தகம், படிகமாலை, குண்டிகை,
பொருள் சேர் ஞான
வித்தகம் தரித்த
செங் கை விமலையை, அமலைதன்னை,
மொய்த்த கொந்து அளக
பார முகிழ் முலைத் தவள மேனி
மைத் தகு கருங் கண்
செவ் வாய் அணங்கினை, வணங்கல் செய்வாம்
என்பது பாடல்.
இதன் பொருள் - பொத்தகச் சுவடி, படிகக்கல் மாலை,
குண்டிகை ஆகியவற்றைக் கையில் வைத்துக்கொண்டிருக்கும் வெண்ணிற மேனி
கொண்ட அமலை கலைமகளை வணங்குவோம் என்பதாம். இந்தப் பாடலைப் பைக்கும்போது என் இளவயதில்
புத்தகத்தை அனைவரும் பொத்தகம் என்று சொன்னதாகவே தோன்றுகிறது. இடையில் எங்கோ பொத்தகம்
புத்தகம் ஆகிவிட்டது.
இந்தக் காலத் தமிழ்
அகரமுதலிகளில் பொத்தகம், புத்தகம் என
இரண்டுமே சுட்டிக் காட்டப் படுகின்றன. ஆனாலும் பொத்தகம் என்ற சொல்லே முந்தையது.
வேர்ப்பொருள் பொதிந்து வருவது. இணைச்சொற்கள் கொண்டது. புத்தகம் என்பது பொத்தகத்தின் மரூஉ. ஒகரம்
உகரமாவது தென்மாவட்டங்களில் பெரிதும் உள்ள பழக்கம். ”கொடுத்தானா?” என்பதைக் ”குடுத்தானா?”
என்று சொல்லுவது பெரும்பாலோருக்கு உள்ள பழக்கம். ”குடுத்தல்” என்ற இந்தச் சொல்லாட்சி பேரரசுச் சோழர்களின்
கல்வெட்டுக்களில் கூடப் பெரிதும் புழங்கும். இது போலவே பொத்தகம் என்பது சிதைந்து புத்தகம் என்று ஆகியிருக்க வேண்டும்.
பிற இந்திய மொழிகளில்
புத்தகம் எவ்வாறு குறிப்பிடப்படுகிறது என்று பார்த்தால் potthaka - Pali,
Putha - Prakrit, Puuthi - Kashmiri, pothu - Sindhi, Pottha - Punjabi, Pothi -
Kaumuni, Nepali, Assamese, Pothaa - Bengali, Oriya, Maithili, Poothi -
Bhojpuri, Potha - Awadhi, Pothuu - Gujarati, Pothi - Marathi, pustakam-Malayalam, Telugu, pustaka-Kannada,
பொத்தகம் பற்றிப்
புரிய வேண்டுமானால், நாம் பனையோலையில்
இருந்து, (கூடவே பனை பற்றிய
பல செய்திகளையும் அறிந்து கொண்டு) தொடங்க வேண்டும்.
பட்டம்>பத்ரம்,
தால்>தாள்> தாளி,
தாலம், சுவடி, பனுவல்,
பொத்துதல், ப(ன்)னை, பாளை,
போந்தை போன்ற சொற்களின் வழி, நம் புரிதலைக் கொண்டுசெல்ல வேண்டும். தமிழறிஞர் தேவநேயப் பாவாணர்,
சொல்லறிஞர் ப.அருளி, புலவர் இரா. இளங்குமரனன் (ஆசிரியர்-“தமிழ் வளம்-சொல்” என்ற நூல்)
முனைவர் கு.அரசேந்திரன் ஆகியோர்
இதனைப் பற்றி ஆய்வு செய்துள்ளனர்.
செய்திகள், கருத்துக்கள், கணக்குகள், குறியீடுகள் ஆகியவற்றை மரம், கல், ஓடு
போன்றவற்றில் எழுதிய தமிழன், ஒரு காலத்தில்
ஓலையிலேயே பெரிதும் எழுதினான். துணைக் கண்டக் கடற்கரையை ஒட்டிய மாநிலங்களில்
எல்லாம் பனை எனும் எழுது பொருள் பெரிதும் பரவியிருந்தது. எங்கெல்லாம் முல்லை,
மருதம், நெய்தல், பாலைத்
திணைகள் விரவிக் கிடந்தனவோ, அங்கெல்லாம் பனை
பெரும்பாலும் வளரும்.
பனை ஓலையில் தமிழர்
எழுதினர் எனில் ஓலை என்ற சொல் எப்படி வந்தது? ஓலுதல் என்பது தமிழில் ஓசையிடுதலைக் குறிக்கிறது. ”ஓவென்று ஓலம் இட்டான்” என்ற சொல்
வழக்கு இன்னமும் இருக்கிறது. ஓலுதலின் வழி ஓலம்
என்னும் பெயர்ச்சொல்லையும் நாம் பெறுகிறோம். காற்று வீசும் பொழுது சரசரவென்ற ஓசையை
பனைமரத்தினின்று கேட்கிறோம் அல்லவா? அப்படி
ஓலுகின்ற இலை, ஓலை என்றே சொல்லப்
பட்டது. பனையோலையானது, வேய்வதற்கும்,
கள் அல்லது பதநீரைக் கொள்ளுவதற்கும் /
பருகுவதற்கும் அல்லாமல், எழுத்தாணியால் அதன்
பட்டையில் கீறுவதற்கும் அந்தக் காலத்தில் பயன்பட்டது.
நாளடைவில் நாவலந்தீவின் பெரும்பாலான இடங்களில் பனையோலைப்
பட்டை ஒரு பெரும்பான்மை எழுதுபொருளாகவும், பருத்தித் துணி, மரப்பட்டை போன்றவை பிற வகை சிறுபான்மை எழுதுபொருளாயும்
ஆகிப் போயின. ஓலைமட்டை என்பது இருபது அல்லது முப்பது ஈர்க்குகளையும், ஈர்க்குகளின் இடையே பட்டைகளையும் கொண்டது.
ஓலைமட்டையில் இருந்து ஒவ்வொரு ஈர்க்கையும், அதன் இரண்டு பக்கங்களிலும் இருக்கும் பட்டைகளோடு
தனியாக எடுத்து நீளமாய்ப் பிரித்து வருவதை ஓலை என்று சொல்லுவார்கள். [பேச்சு வழக்கில்
ஓலைமட்டையையும் ஓலை என்கிறோம்.
ஓர் ஓலையின் பட்டையை இரண்டாய் ஈல்வது
(=பிரிப்பது) ஈல்க்கு>ஈர்க்கு.
ஓலைப் பட்டையைத்
தாள் என்றும், ஏடு என்றும்
சொல்லுவார்கள். ஈர்க்கை எடுத்தும் எடுக்காமலும் பனையோலைப் பட்டையை எழுதப்
பயன்படுத்தினார்கள். கிரகண
காலத்தில் பட்டம் கட்டிக்கொள்ளும் வழக்கம் பார்ப்பனரிடையே இன்றும் உண்டு. பட்டையில் இருந்து
வேறு ஈறு கொண்டு உருவாக்கிய சொல் பட்டம். பட்டம்> பத்ரம் என்ற சொல்வளர்ச்சி நாவலந்தீவில் பனையில்
இருந்து தொடங்கியது. பனை வளராத வடபுலத்து இடங்களில் பிர்ச் - birch - மரப் பட்டைகள் பதப்படுத்திப் பயன்பட்டன. birch
> book என்ற இந்தோ ஐரோப்பிய சொற்தொடர்பை இங்கு எண்ணிப் பார்க்கலாம்.
நாவலந்தீவின் வடபால் மொழிகள், சங்கதம் ஆகியவற்றில்
உள்ள சொற்கள் book என்னும் மேலைச்
சொல்லுக்கு நெருங்கி வரவில்லை. வடபாற் சொற்கள் எல்லாம் பனையோலைப் பட்டையையே
உணர்த்துகின்றன.
முன்னே சொன்னது
போல், ஓலைப்பட்டையின் இன்றொரு சொல்லான தாலப்
பட்டை, ஐ என்னும் ஈற்றிற்கு மாறாக, அம் என்னும் ஈறு கொண்டு வடபுலம் போய், தாலப் பட்டம் > தாலப் பத்தம் என்று ஆகும். பின்னால் தாலம் எனும்
முன்னொட்டுச் சொல், பேசுகிறவர்களால்
உள்ளார்ந்து உணரப் பட்டு, பேச்சு வழக்கில்
அதைத் தவிர்த்து பத்தம் என்று தனித்தே சொல்லப் பட்டது.
இந்திய வடமேற்குச்
சொல்லான பத்ரத்தை மீண்டும் கடன் வாங்கித் தமிழில் பத்திரம் ஆக்குவார்கள்.
பத்ரங்கள் பல கொண்டது பத்ரிகை. ஆகப் பட்டம்> பத்ரம்> பத்ரிகை என்ற வளர்ச்சியின் சூட்சமம் பனையோலைப் பட்டைக்குள் இருக்கிறது. 1992 அளவில், இந்தியா
முழுதும் இருக்கும் பனை மரங்களில் கிட்டத்தட்ட 58% மரங்கள் தமிழ்நாட்டிலேயே விளைவதாகக்
கூறியுள்ளார்கள். ஆகக் காலங் காலமாய், இந்த
நாட்டில் பனை நிரம்ப வளர்வது நம்மூரில் தான். தமிழ்ப் பண்பாட்டைப் புரிந்து
கொள்ளப் பனை முதன்மையானது.
இதே போல ஏடு
என்பதும் ஓலைப் பட்டத்தையே குறிக்கும். பனை ஏடு, பனையோலை, ஓலை
ஏடு, ஏட்டோலை, தாலப் பட்டம் ஆகியவை எல்லாம் ஒரு பொருட் சொற்கள்
தாம்.
ஓலைகளை ஒரு
குறிப்பிட்ட அளவிற்கு நறுக்கி, அவற்றை நீரில்
ஊறவைத்து, தேவைப் பட்டால்
சற்று வெதுவெதுப்பான நீரில் புடம் போட்டு, வளைவில்லாமல்
நேராக்கி, பின் மஞ்சள் தடவி
எழுத்தாணி கொண்டு கீறி, பின்
கீற்றெழுத்துக்கள் சட்டென்று தெரியுமாப் போல் கரிப்பொடிக் கலவையையும் பூசி அந்தக்
காலத்தில் ஓலைச் சுவடிகளை உருவாக்குவார்கள். ”குங்குமம்” வார இதழாசிரியர் திரு கே.என்.
சிவராமன் அவர்கள் “ரத்த மகுடம்” (இரத்த மகுடம் அல்ல) என்ற ஓர் வரலாற்றுத் தொடர்கதை
எழுதி வருகிறார். அதில் பனையோலைச் சுவடிகள் தயார் செய்வது பற்றி மிக அழகாக எழுதியுள்ளார்.
ஓர் ஓலையாய்
இருந்தால் அதைச் சுருட்டி ஓர் ஓலைக் கொட்டானுக்குள் அதாவது ஓலைக் குழாய் அல்லது பெட்டியுள் வைத்து விடலாம். அப்படிச் சுருட்டி வைப்பதை ஓலைச்
சுருள் என்பார்கள். மாறாக ஒன்றிற்கு மேற்பட்ட ஓலை நறுக்குகளானால், அவற்றைச் சேர்த்து வைக்க வாய்ப்பாக, ஒவ்வொரு ஓலை நறுக்கிலும் கிட்டத்தட்ட மூன்றில் ஒரு
பங்கு நீளத்தில் ஒரு பெரிய துளையைப் போட்டு, அதன் வழியாக ஒரு நூற்கயிற்றைச் செருகி, கயிற்றின் ஒருமுனையில் பெரிய முடிச்சையும் போட்டு
இன்னொரு முனையோடு கயிற்றால் ஓலை நறுக்குகளைக் கட்டி வைப்பது ஓலைக் கட்டு. அதை
ஏட்டுக் கட்டு என்றும் சொல்லுவது உண்டு. இன்னும் சிறப்பான பெயர் ஓலைச் சுவடி.
இங்கே சுவடி என்பதற்குத் தொகுதி என்று பெயர். கல்வியில் முன்னேற, முன்னேற, ஏடுகள்
இந்தத் ஓலைச் சுவடியில் கூடிக் கொண்டேயிருக்கும். [சுவள்> சுவடுதல் = சேர்தல், தொகுதல்]
கோரைப் புல்லான papyrus
இலிருந்து எகிப்தில் paper உருவானதையும் இங்கே ஒருசேர எண்ணிப் பார்க்கலாம்.
அந்தச் சொல் கோரைப்புல்லின் தோகையைக் குறித்த சொல். சில புதல்களின் தோகை தமிழில்
தாள் என்றே குறிக்கப் படும். நல்ல மணம் பொருந்திய மஞ்சள் நிறம் வாய்ந்த ஒரு தோகையை
தாள்>தாளம்பூ>தாழம்பூ என்ற புதற் பெயரால் அறிகிறோம் அல்லவா?
தாழம்பூத் தோகையில் (முல்லைப்) பித்தியைக்
கொண்டு வண்ணக் குழம்பில் தோய்த்து எழுதுவதும் அந்தக் காலத்திற் பழக்கத்தில்
இருந்திருக்கிறது. ஆனால் இது போன்று எழுதுவது வெகு எளிதில் அழிந்துவிடுவதாலும்,
தண்ணீர் தெறித்தால் அது நிலைக்காததாலும்,
நாட்பட நிற்க வேண்டிய ஆவணங்களை தாழம்பூத்
தோகையில் பொதுவாக எழுத மாட்டார்கள். பனையோலையில் கீறுவதையே விரும்பினார்கள்.
